Pomysł projektu zrodził się podczas wieloletnich badań zwieńczonych wydaniem pierwszej części książki Jacka Jackowskiego Zachować dawne nagrania. Zarys historii dokumentacji fonograficznej i filmowej polskich tradycji muzycznych i tanecznych, cz. 1 (przełom XIX i XX w. – do drugiej wojny światowej), w której opisano m. in. ideę centralnej instytucji (archiwum/instytutu/muzeum) realizującej, gromadzącej i opracowującej merytorycznie dźwiękowe nagrania dokumentalne polskiego folkloru muzycznego. Szczególną rolę w kreowaniu tej idei odegrali Adolf Chybiński, Julian Pulikowski, Juliusz Zborowski i Marian Sobieski.

Obchody Roku Oskara Kolberga i związane z nim prace nad przygotowaniem rozdziału Archiwa dźwiękowe – zasób i dostępność do Raportu o stanie tradycyjnej kultury muzycznej (red. W. Grozdew-Kołacińska, Warszawa 2014:  Instytut Muzyki i Tańca) obudziły „drzemiący” od lat pomysł utworzenia centralnej bazy i repozytorium polskiego dziedzictwa etnofonograficznego.

W 2014 r. na łamach kwartalnika „Muzyka” – w monograficznym numerze 3/2014 zatytułowanym Po Kolbergu ukazały się również dwa ważne – w kontekście planowanego projektu – artykuły poświęcone metodom zabezpieczania, opracowania naukowego, udostępniania i rozwoju Zbiorów Fonograficznych Instytutu Sztuki PAN oraz problematyce estetyki rekonstrukcji dźwięku.