Dla mnie Etnofon to przełomowy projekt w polskich badaniach nad muzyką i kulturą ludową. Stwarza on zupełnie nowe możliwości, dając bezpośredni dostęp do olbrzymiego zasobu materiałów, które do tej pory były rozproszone i słabo rozpoznane. Podjęta na szeroką skalę digitalizacja polskich zbiorów fonograficznych oraz ich umieszczenie w centralnym repozytorium ma kilka niewątpliwych zalet, spośród których moim zdaniem najważniejsze są trzy:

• proces digitalizacji odbywa się tu w sposób wystandaryzowany, z użyciem najnowocześniejszych technologii, co gwarantuje wysoką jakość cyfrowych materiałów;
• materiały wprowadzane do repozytorium – niezależnie od ich pochodzenia – są opisywane również w sposób wystandaryzowany, co umożliwia sprawne poruszanie się po tym ogromnym zasobie oraz jego przeszukiwanie według różnych kryteriów;
• nagrania trudno dostępne, a niekiedy nawet całkowicie niedostępne (np. ze względu na umieszczenie w zbiorach prywatnych lub brak możliwości odtworzenia analogowych nośników), i rozproszone po archiwach na terenie całej Polski są udostępniane za pośrednictwem jednego serwisu internetowego, co niesamowicie ułatwia wykorzystywanie ich w różnego rodzaju pracach badawczych.

Za bardzo cenne uważam również to, że w Etnofonie dużą wagę przywiązuje się do szczegółowego opisu i dokumentacji umieszczanych w repozytorium kolekcji archiwalnych, nie zapominając o ich twórcach i instytucjach, gdzie są przechowywane oryginały nagrań. Etnofon jest projektem rozwojowym. Jego geneza oraz źródłowa metodologia badań sprawiają, że idealnie wpisuje się w potrzeby muzykologów, jednak myślę, że z czasem może ewoluować tak, by spełniać również nieco odmienne oczekiwania folklorystów, etnologów, historyków czy kulturoznawców. Życzę twórcom Etnofonu, żeby ich projekt dynamicznie się rozwijał, obejmując kolejne kolekcie nagrań oraz poszerzając i udoskonalając oferowane funkcjonalności. Takie narzędzie jest nam naprawdę potrzebne.